Tulipany

Tulipany należą do rodziny liliowatych (Lilia- ceae). Znanych jest przeszło 100 gatunków, występujących przede wszystkim w Azji – zwłaszcza w Azji Środkowej, a także w Azji Mniejszej, na Kaukazie, w Iranie, na Syberii, w północnym Afganistanie, w północnych Indiach, a także w Chi-r nach i Japonii. Tylko nieliczne rosną w Europie w okolicach Morza Śródziemnego i w Afryce Północnej.

Większość gatunków występuje w okolicach pustynnych, a nawet górzystych, gdzie panuje dość ostra zima, a po niej następuje nagła, krótka i ciepła wiosna z dużą ilością opadów. Lato jest bardzo upalne i suche i dopiero jesień znów obfituje w opady. W związku z tym w cyklu rozwojowym tulipanów wyróżnia się 2 okresy spoczynku – letni i zimowy. Nie sprzyjający okres suszy podczas lata rośliny mogą przetrwać dzięki cebulom, w których zmagazynowane są substancje pokarmowe. Jesienne opady sprzyjają szybkiemu ukorzenianiu się cebul i wydłużaniu liści, które jednak przed nastaniem mrozów nie pojawiają się nad powierzchnią gleby. Zimą wzrost roślin całkowicie ustaje i dopiero wiosną rozpoczyna się szybkie wydłużanie się części nadziemnej. Najpierw pojawiają się zwinięte „tutkowato” liście, spomiędzy których w miarę ich wzrostu wychylają się pąki kwiatowe. Po kilkunastodniowym okresie kwitnienia pędy i liście stopniowo zamierają. Część nadziemna zasycha i ginie, a letnią suszę rośliny mogą znów przetrwać dzięki cebulom.

Cebula jest zmodyfikowanym, skróconym pędem podziemnym. Składa się z piętki i kilku mięsistych, białych łusek otoczonych suchą łuską okrywającą. U wielu gatunków łuska ta jest wewnątrz owłosiona, co chroni cebulę przed działaniem wysokich temperatur i utratą wody.