Rubiny jako ozdoba i talizman
Uroda rubinów- cennych kamieni powodowała, że poświęcano im baśnie oraz piękne wiersze. Na Wschodzie przywiązywano do rubinów wielką wagę, uważa­jąc je za talizmany. Możemy się powołać na ,, Opisanie świata ‘’, zwłaszcza że wiara w talizmany z czerwonych kamieni przyszła do Europy z odległego i jakże tajemniczego Wschodu. Marco Polo odwiedził Cejlon i zostawił nam opis nie tylko owej „największej w świecie wyspy”, ale i bogactwa kamieni szlachetnych, jakie tam znajdowano. Chociaż naszemu podróżnikowi zdarzało się od czasu do czasu minąć z prawdą, tym razem możemy mu wierzyć, ponieważ inni podróżnicy pisali również na temat rubinów władcy Cejlonu. Pierwsze wzmianki na ich temat pojawiały się już w VI i VII wie­ku. Wtedy piękny rubin znajdować się miał na szczycie świątyni. Również franciszkanin Odoryk de Pordenone w XIV wieku wspo­minał o wielkim rubinie, którego za żadną cenę nie mógł nabyć Wielki Chan. Średniowiecze ceniło rubiny, gdyż — jak twierdzili ówcześni — posiadanie ich prowadzi do zwycięstwa i bohaterskich czynów. Za­nim jednak zostały przywiezione ze Wschodu prawdziwe rubiny, Europa znała granaty i spinele, przywiezione na Zachód przez Hu­nów i inne ludy Wschodu. Słowo rubin pochodzi z łaciny — od przymiotnika rubens, czyli czerwony. Nie robiono wówczas różni­cy między lśniącymi minerałami o wszelkich odcieniach czerwieni, purpury i krwi. Najtrudniej było o prawdziwe rubiny, czyli korun­dy — te, które nauczył się rozpoznawać na Wschodzie Marco Polo. Słynne czerwone kamienie średniowiecza — to głównie granaty, almandyny i spinele.